กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ณ บริเวณบ้านของท่านเศรษฐีท่านหนึ่ง ซึ่งเป็นคนที่มีจิตใจโอบอ้อมอารี ท่านเศรษฐีต้องการเดินทางเข้าไปเที่ยวในป่า จึงประกาศหาคน นำทางที่ชำนาญป่า มีคนมาสมัครมากมาย ท่านเศรษฐีมองหาอยู่นาน จึงหันไปเห็นชายคนหนึ่ง รู้สึกถูกอกถูกใจท่านเศรษฐีพอใจชายผู้หนึ่ง จึงตัดสินใจเลือกเป็นคนนำทางในการเดินป่าครั้งนี้
ต่อมาท่านเศรษฐีและคนนำทาง พร้อมกับลูกหาบอีกสองคน ได้เดินทางเข้าไปในป่า ชายนำทางเดินนำหน้าอย่างมั่นใจ และคล่องแคล่วดูแล้วก็ไม่หน้าเป็นห่วงอะไร เขาเหมือนคนที่ชำนาญป่า ท่านเศรษฐีรู้สึกสบายใจ ไม่ต้องมานั่งกังวลใจต่อภัยอันตรายใด ๆ
พวกลูกหาบเดินตามหลังมาติด ๆ ท่านเศรษฐีมองดูรอบ ๆ ป่า มีวิวสวยงาม มีธารน้ำสีเขียวขจี เต็มไปด้วยสัตว์เล็กสัตว์ใหญ่มากมายหลายชนิด เดินเข้าไปในป่าไม่นานสักเท่าไหร่ ทันใดนั่นท่านเศรษฐีก็ต้องหยุดชะงักด้วยความตกใจ เมื่อชายนำทางพลัดตกลงไปในหลุมดักสัตว์ของนายพราน
ลูกหาบทั้งสอง ต่างพากันช่วยดึงคนนำทางขึ้น ช่วยกันอยู่นานสักพักก็ขึ้นมาได้ ท่านเศรษฐีแปลกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และแสดงสีหน้างงกับคนนำทาง ทั้งๆที่เป็นคนนำทางแท้ ๆ กลับพลัดตกลงไปในหลุมดักสัตว์นั้น คนนำทางต้องรู้จักหลบหลีกและต้องมีความรู้เรื่องป่าเป็นอย่างดี ไม่ใช่เสียท่าตกลงไปแบบนั้น
คนนำทางเดินทางต่อ และรู้สึกอายอายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ท่านเศรษฐีพูดกับคนนำทางพร้อมกับ อธิบายให้ฟังว่า “เจ้าเป็นคนนำทางแท้ ๆ ยังพลัดตกลงไปในหลุมสัตว์แล้วนับประสาอะไรกับข้า จะไม่พลาดได้อย่างไร ฉะนั้นเจ้าควรระมัดระวังให้มากขึ้นกว่านี้ ”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” ความประมาทนำมาซึ่งหายนะ “
นิทานเรื่องที่แล้ว