กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีนกกาสีดำตัวใหญ่ตัวหนึ่งกำลังบินไปบินมา เพราะมันกำลังกระหายน้ำมาก ทันใดนั้น มันก็มองเห็นเหยือกน้ำขนาดใหญ่ใบหนึ่งวางอยู่ เจ้ากาจึงลงไปเพื่อจะดื่มน้ำ แต่น้ำในเหยือก… มันมีเพียงก้นของเหยือกเท่านั้น !
เจ้านกกาไม่รอช้า รีบดื่มน้ำนั้นทันที แต่นกกาไม่สามารถเอาปากจิกกินน้ำได้ เพราะน้ำในเหยือกนั้น มันอยู่ก้นเหยือกเกินไป เจ้านกกาก็พยายามหาวิธีว่าจะทำอย่างไรนะจึงจะได้กินน้ำในนั้นได้ ???
เจ้านกกานั่งคิดอยู่นาน ในที่สุดมันก็ร้องเดียงดังขึ้นว่า ” ฉันรู้แล้ว ! ” ทันใดนั้นเจ้านกกาก็นำก้อนหินมาใส่ในเหยือก ทำให้น้ำในเหยือกเอ่อสูงขึ้นมานิดนึง เจ้านกกาเห็นดังนั้น ก็เอาก้อนหินใส่เข้าไปอีก น้ำในเหยือกก็สูงขึ้นอีก เจ้านกกาก็เอาก้อนหินหย่อนใส่ลงไปอีกเรื่อยๆ…
ในไม่ช้า น้ำในเหยือกเริ่มล้นขึ้นมาจนถึงปากเหยือก คราวนี้แหละ เจ้านกกาจะได้กินน้ำในเหยือกนี้ซะที ในที่สุดเจ้านกกาก็ได้ดื่มน้ำสมใจ เพราะสมองอันชาญฉลาดของมัน 
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :
- จงใช้สติปัญญาในการแก้ปัญหา
- ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น
cheer Says:
ตาต๊ะ' คลองชลซิ่งง Says:
คณวรรษ สุขสุวรรณ Says:
นิทานเรื่องที่แล้ว