กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีกระต่ายป่าตัวหนึ่ง ซึ่งมีเพื่อนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นกระต่ายป่าพวกเดียวกัน สัตว์เล็ก หรือสัตว์ใหญ่ มีความสนิทคุ้นเคยกัน
… อยู่มาวันหนึ่ง กระต่ายป่ามองไปเห็นนายพราน ที่กำลังออกมาล่าสัตว์ในป่าพร้อมกับเอาพวกหมาล่าเนื้อ ฝูงใหญ่ พวกมันพากันเห่าเสียงดังมาแต่ไกล กระต่ายป่าตกใจกลัวมาก มันจึงนึกขึ้นได้ว่ามันมีเพื่อนๆ หลายตัวที่สามารถช่วยมันได้แน่ กระต่ายป่ามันจึงรีบวิ่งเข้าไปในป่าเพื่อไปหาเพื่อนๆ เพื่อให้ช่วยเหลือตนให้พ้นภัยของนายพราน
ดังนั้นจึงจึงรีบวิ่งเข้าไปหาม้าแล้วร้องบอกว่า”เพื่อนรัก หมาล่าเนื้อกับนายพราน กำลังเข้ามาในป่าแล้วนะ เพื่อนช่วยเราหนีให้พ้นจากหมาล่าเนื้อและนายพรานได้มั้ย ” ม้ารีบตอบทันที “นี่มันไม่ใช่เรื่องของข้าที่ต้องมาช่วยเจ้า” ได้ยินดังนั้นเจ้ากระต่ายป่าก็รู้สึกผิดหวัง กับคำปฎิเสธของม้า แต่กระต่ายป่าก็ยังไม่หมดหวังมันนึกขึ้นได้ว่ายังมีวัวตัวโตอีก จึงรีบไปหาวัวตัวโต
“แม่วัวที่รัก มีฝูงหมาป่าล่าเนื้อกับนายพรานกำลังตามล่าเราอยู่ เพื่อนช่วยเราด้วยนะเพื่อนมีเขาอันแหลมคม สามารถป้องกันและต่อสู้กับหมาล่าเนื้อและนายพรานได้แน่” เจ้าแม่วัวส่ายหน้าแล้วพูดว่า ” นี่มันไม่ใช่กงการอะไรของข้า เจ้าไปหาสัตว์อื่นให้เขาช่วยเถอะน้ะ” กระต่ายป่ารู้สึกผิดหวังกับคำพูดของแม่วัว กระต่ายป่าจึงรีบวิ่งเตลิดไปหาแพะ
แต่คำตอบก็เช่นเดียวกันแพะตอบไปว่า “เราไม่ว่างหรอกเราเห็นจะช่วยอะไรเธอไม่ได้หรอกน้ะ” เจ้ากระต่ายป่ามีโอกาสสุดท้ายคือต้องวิ่งไปหากวางแต่พอไปถึงเจ้ากวางกลับปฎิเสธทันที
ส่วนหมาป่าล่าเนื้อมันก็วิ่งตรงใกล้เข้ามาทุกทีๆ มันจึงต้องช่วยเหลือตัวเองรีบหลบเข้า ไปอยู่ี่หลังพุ่มไม้ โชคของเจ้ากระต่ายยังดีที่หนีเอาตัวรอดมาได้ จากเขี้ยวอันแหลมคมของหมาล่าเนื้อฝูงนั้นได้
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ” อย่ายืมจมูกใครหายใจ ไม่มีใครช่วยเราได้นอกจากที่เราจะช่วยตัวเองก่อน ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน”
นิทานเรื่องที่แล้ว