กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ภายในป่าใหญ่แห่งหนึ่งที่อุดมไปด้วนต้นไม้นานาชนิด และได้มีหมาป่าที่ดุร้ายตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในป่าแห่งนี้ด้วย อยู่มาวันหนึ่ง..เจ้าหมาป่าดุร้ายได้มองไปเห็นลูกแกะสีขาวตัวหนึ่ง มันกำลังวิ่งเล่นอยู่ในป่าอย่างเพลิดเพลิน
เจ้าหมาป่าเกิดความหิวและอยากจะกินเจ้าลูกแกะตัวนั้นมาก แต่ก็เกิดความกลัวขึ้นมาว่า คนทั้งหลายจะคิดว่ามันเป็นหมาป่าที่ชั่วร้าย หมาป่าจึงคิดหาวิธีที่จะกินลูกแกะตัวนั้นให้จงได้ “เจ้าลูกแกะเวลาผ่านมาก็ไม่นาน ข้าจำได้ว่าเจ้าด่าข้าว่าชาติชั่ว”
เจ้าหมาป่าเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่เจ้าเล่ห์นัก “เวลาที่ผ่านมานั้น ข้ายังเล็กไม่รู้เรื่องอะไรหรอก” เจ้าลูกแกะปฏิเสธ
“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็แอบขโมยกินอาหารของข้าแน่ๆเลย” หมาป่าเอ่ยท้วงขึ้นมาอีก “แต่ข้ายังเป็นเด็กเล็กข้าจะไปกินอาหารของท่านได้อย่างไรข้าดื่มได้แต่น้ำเท่านั้น” ลูกแกะตอบ .
“ก็นั่นแหละ เจ้าขโมยดื่มน้ำของข้าหละ” เจ้าหมาป่าพูดอย่างไม่อาย .”แต่ข้าดื่มได้เพียงแต่น้ำนมของแม่เท่านั้นเอง” ลูกแกะรีบบอกเหตุผลไปทันที “งั้นรึ” เจ้าหมาป่าตัดบท
“แต่ข้ากินได้และก็กำลังจะกินเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ เพราะข้าหิวมาก เจ้าจงกลายเป็น
อาหารมื้อเย็นอันโอชะของข้าล่ะ” เจ้าหมาป่าพูดจบก็กระโดดเข้าขย้ำลูกแกะสีขาวนั้นจนถึงแก่ความตายในทันที
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : “ผู้ที่มีจิตใจโหดร้าย จะไม่ยอมรับฟังเหตุผล เสียเวลาที่จะไปต่อปากต่อคำ
ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ มีแต่ผลเสียเท่านั้นที่ตามมาได้”
นิทานเรื่องที่แล้ว