กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีม้าลายน้อยตัวหนึ่งซึ่งกำลังเล่นสนุกสนานกับเพื่อนๆของมัน มันวิ่งไปมา ที่สนามหญ้าในป่า อันกว้างใหญ่ ที่พ่อแม่ของม้าลายน้อยได้ยกให้มันดูแล พอเล่นกันเหนื่อยเจ้าม้าลายน้อยก็ชักชวนเพื่อนๆ อนุญาตให้กินหญ้าบริเวณนั้นที่มันดูแลอยู่ได้
เวลาผ่านไปหลายวัน พวกเพื่อน ๆ ก็มาเล่นด้วยเป็นประจำ และทุกครั้งม้าลายก็จะชวนเพื่อนๆกินหญ้าด้วย เมื่อกินอิ่มก็จะพากันแยกย้ายกลับบ้านของตัวเอง
อยู่มาวันหนึ่งเจ้าม้าลายน้อยได้ล้มป่วยลง เพื่อน ๆ ต่างก็ไม่สนใจม้าลายน้อย แต่พวกเพื่อนๆแอบเข้ามากินหญ้า ที่ม้าลายน้อยดูแลอยู่โดยไม่ขออนุญาต ม้าลายร้องตะโกนบอกพวกเพื่อน ๆ ว่า ” นี่พวกเธอ ช่วยเอาอาหาร มาให้เราหน่อย เราไม่ค่อยสบายไม่มีแรงที่จะเดินไปกินหญ้าตรงนั้นได้” พวกเพื่อน ๆ ของม้าลายน้อยไม่สนใจ ต่างก็กินหญ้าต่อ เมื่ออิ่มก็จากไปเหมือนกับทุกครั้ง
เจ้าม้าลายน้อยได้แต่นอนมอง มันไม่มีเรี่ยวแรงที่จะขับไล่พวกเพื่อน ๆ ที่เข้ามากินหญ้าของตนได้ ม้าลายน้อยเริ่มหิว มันพยายามลุกขึ้นเพื่อไปกินหญ้าตรงมุมที่ยังเหลืออยู่ มันพยายามที่จะไปให้ถึง เพราะขืนล้มลง มันคงต้องอดตายแน่
ไม่นานนัก เจ้าม้าลายน้อยก็ล้มลงตรงที่หญ้าแห้ง มันได้กินเศษหญ้าแห้งประทั่งความหิวเพื่อรอวันตายอยู่ใกล้ ๆ กับหญ้าที่สดเขียวขจี ม้าลายน้อยนึกถึงวันที่ผ่านมา เขามีเพื่อนวิ่งเล่นอย่างสนุกสนาน ไม่นึกเลย เพื่อนที่เขาเคยแบ่งปันอาหารให้กินจะไม่มีน้ำใจกับเขาเพียงนี้ เมื่อยามเขาป่วยหวังพึ่งพาเพื่อน ก็ไม่ได้เพื่อน ๆ กลับหนีหายไปหมด ไม่ใส่ใจดูแลเขาเลยกลับห่างหาย ไปกันหมด …
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” เพื่อนกินหาง่าย แต่เพื่อนตายและเพื่อนที่คิดจะร่วมทุกข์ร่วมสุขนั้น หายากยิ่งนัก
ส่วนใหญ่ที่คบจะหวังเพียงสิ่งตอบแทนเท่านั้น ”
นิทานเรื่องที่แล้ว