กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีลูกลิงจอมซนตัวหนึ่ง มันชอบวิ่งเล่นไปมาแถวศาลเจ้า เพราะมันจะเฝ้าอาหารที่ชาวบ้านพากันนำมากราบไหว้บูชา ลูกลิงจอมซนมันชอบหยิบจับของกินที่เขานำมาถวาย จนทำถ้วยชามแตกเสียหายอยู่เป็นประจำ
ทุกครั้งแม่ลิงมักจะร้องเตือนลูกว่า ” เจ้าควรระวังไว้บ้าง อย่าได้ไปเที่ยวเล่นหรือหยิบจับของที่เขานำมาถวายมากิน เกิดกินไม่ได้จะเป็นอันตรายได้นะ” ลูกลิงทำเป็นไม่สนใจที่แม่บอก กระโดดไปมาหยิบจับสิ่งของมาโยนเล่นบ้าง กินแล้วทิ้งขว้าง มันไม่กลัวแม้แต่ชาวบ้านที่ใช้ไม้ไล่ตีมันให้ออกห่างจากของที่นำมาถวาย
อยู่มาวันหนึ่ง ชาวบ้านที่ท้ายหมู่บ้านได้นำลูกแก้วสีสันสวยงามมาถวาย ส่วนเจ้าลูกลิงไม่รู้ว่า ลูกแก้วที่ชาวบ้านนำมาถวายนั้นกินไม่ได้ มันเห็นสีสดสวยงาม ก็รีบกระโดดลงมาที่ถาดลูกแก้วทันที และได้หยิบกินไปหลายลูก บ้านชาวกลัวว่าจะติดคอก็ช่วยกันร้องไล่ แต่ลูกลิงก็ไม่สนใจ
หลาย วันผ่านไปลูกลิงก็รู้สึกปวดท้องมากเพราะลูกแก้วที่กินเข้าไป มันร้องบอกกับแม่ลิงให้หายามารักษา หรือไม่ก็ไปขอพรที่ศาลเจ้าให้มันหายเร็ว ๆ แม่ลิงตอบว่า ” เจ้าจะให้แม่ไปขอทำไมกัน ในเมื่อทุกครั้งที่เจ้าไปที่ศาลเจ้า มักทำลายข้าวของอยู่เสมอ แล้วจะให้เทพเจ้าองค์ไหนมาช่วยได้ คงไม่มีใครอยากสนใจลิงที่ซนอย่างเจ้าหรอก ”
แม่ลิงได้แต่นั่งมองดูลูกลิงร้องครวญครางอย่างทรมาน และรอวันที่ลูกลิงต้องจากไปเพราะทนกับความเจ็บปวดไม่ไหว ถ้าเชื่อคำที่แม่เตือน ก็คงไม่เกิดเรื่องกับตัวเองเช่นนี้ ต้องมาตายเพราะความซุกซนแท้ ๆ
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ” เด็กควรฟังคำตักเตือนของผู้ใหญ่ และต้องรู้จักกาลเทศะ ”
นิทานเรื่องที่แล้ว