กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ณ ป่าลึกแห่งหนึ่ง มีเสือโคร่งตัวใหญ่วัยชราตัวหนึ่ง กำลังนอนอยู่อย่างหมดหวัง เพราะมันไม่มีญาติพี่น้อง หรือมิตรสหายเลย ไม่มีใครเหลียวแล ต้องอยู่อย่างลำบากตามลำพัง มันต้องอดมื้อกินมื้อ ไม่มีเรี่ยวแรงพอที่จะออกไปหาอาหารมาได้
อยู่มาวันหนึ่ง… ขณะที่เจ้าเสือโคร่งก็นอนอยู่ที่เดิม มีสัตว์หลายตัวที่เคยถูกเจ้าเสือโคร่งหมายเอาชีวิตสมัยยังหนุ่มแน่น พวกสัตว์เหล่านี้ จึงคิดที่จะแก้แค้น พวกสัตว์ต่างพากันพูดว่า ” พวกเราเจ้าเสือโคร่งชราตัวนี้เราจะเอามาทำอะไรดี เมื่อก่อนเคยไล่กินพวกเราแทบเอาชีวิตไม่รอด มาคราวนี้ทำไมมานอนสิ้นหวังเช่นนี้ละ”
พวกสัตว์ต่างๆไม่ต้องการเอาชีวิตเสือโคร่งชราอย่างเดียว แต่ต้องการสั่งสอนให้รู้รสชาติของการหนีเพื่อการมีชีวิตอยู่รอดได้ ว่าเป็นอย่างไร พวกสัตว์จึงเอ่ยขึ้นว่า “ท่านเสือโคร่งที่เคารพ วันนี้ท่านไม่ออกไปหาอาหารที่ลำธารเหมื่อนเมื่อก่อนหรือ ? ” เสือโคร่งตอบ “ข้าจำศีลไม่อยากเอาชีวิตใครอีก เพราะข้าอายุมากอยากอยู่อย่างสงบไม่ไปทำร้าย หรือฆ่าให้อีก พวกเจ้าก็เหมือนกัน ข้าเห็นแล้วยังไม่อยากจะกินเลย หลีกไปให้พ้นข้าเถอะ”
จากนั้นเสือโคร่งทำเป็นนอนลงเช่นเดิม แต่เสือโคร่งยังมีสติ ที่จะขู่พวกสัตว์ที่คิดทำร้ายมันรู้ดีว่า ไม่สามารถเอาเรี่ยวแรงมาต่อสู้ได้แน่ แต่ถ้าจะตายมันจะไม่ยอมตายเพราะน้ำมือสัตว์พวกนี้แน่ เสือโคร่งชรายังคิดต่อไปว่า ถ้าตายไปจริง ๆ ก็แล้วแต่พวกมันจะทำอะไร เพราะไม่ต้องการเสียศักดิ์ศรี เสือโคร่งพยายามทำตัวว่ายังเก่งกล้า ไม่ยอมสยบให้สัตว์อื่น
เสือโคร่งกล่าวต่อ “พวกเจ้าหลีกไปให้ไกลข้าด้วย ข้าไม่อยากทำบาป เพราะช่วงที่ข้านอนหลับ เกิดข้าละเมอเผลอ ไปกินพวกเจ้าเข้า มันจะเป็นบาปกรรมได้” พวกสัตว์เหล่านั้นเมื่อได้ยินเสือโคร่งกล่าว ก็รีบหนีเพราะกลัวเจ้าเสือโคร่งละเมอ
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” สติและปัญญามีไว้ไม่อับจน สามารถเอาตัวรอดจากภัยอันตรายได้ ”
นิทานเรื่องที่แล้ว