กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีหมีที่มีนิสัยตัวนึ่ง ซึ่งมันมีความต้องการที่จะเป็นเจ้าป่า เจ้าหมีชอบอวดตัวต่อกวางน้อย และสัตว์อื่น ๆ ว่าตนเป็นสัตว์ใจดีไม่ทำร้าย หรือทำอันตรายต่อใครที่ด้อยกว่า
มีอยู่วันหนึ่ง เจ้าหมีได้เดินผ่านไปที่ริมน้ำและมันกำลังหิว ทันใดนั้นเองได้มีลูกกวางหลงฝูงมา กำลังกินน้ำที่ริมน้ำ เมื่อเจ้าหมีมองเห็นมันหวังที่จะกินลูกกวางเจ้าหมีจึงคิดหาวิธีกินลูกกวาง
ทางฝ่ายแม่กวางที่พยายามตามหาลูกกวางเพราะหลงฝูงออกมาไกล มันวิ่งไปท้ายป่าก็ไม่พบแม่กวาง นึกขึ้นได้ว่าคงไปที่ริมน้ำและต้องมีอันตราย เจ้ากวางน้อยยืนอยู่เห็นแม่กวางวิ่งผ่านไปจึงตะโกนถามว่า “ท่านจะรีบร้อนไปไหน” “ข้าจะรีบไปช่วย ลูกข้า เพราะตกอยู่ในอันตราย เจ้าหมีคงอยู่ที่ริมน้ำเป็นแน่”
เจ้ากวางน้อยอาสาจะไปช่วยหา เพราะรู้ดีว่าเจ้าหมีเป็นสัตว์ที่ชอบกินเหยื่อที่มีชีวิตเท่านั้น มันจะไม่ยอมกินซากสัตว์เป็นอาหาร กวางน้อยจึงรีบบอกแม่กวาง เจ้ารีบไปที่ริมน้ำข้าก็จะไปที่ริมน้ำอีกฟากหนึ่งจะได้ช่วยกันคนละทาง กวางน้อย เห็นเจ้าหมีจึงตะโกนขึ้นว่า “ท่านหมีที่เคารพท่านอย่าลืมคำที่ท่านเคยกล่าวกับพวกเรา ท่านจะไม่ทำร้ายกับ ผู้ที่ด้อยกว่า”
หมีจึงหยุดเพราะกลัวเสียคำพูด ที่เคยพูดไว้และหมีกล่าวว่า “ข้ามาดูแลความปลอดภัยต่างหากล่ะ ไม่ได้คิดมาทำร้าย” จากนั้นเจ้าหมีก็เดินจากไป
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ” คิดสิ่งใดหรือกล่าวสิ่งใดออกไปต้องรักษาคำพูดเสมอ เพราะถ้าเสียคำพูด จะทำให้เสียศักดิ์ศรี เสียมิตรสหาย ”
นิทานเรื่องที่แล้ว