กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีกลุ่มสุนัขจิ้งจอกต่างพากันหาอาหาร เพื่อการอยู่รอด โดยการแย่งชิงกัน เพราะถ้าหากตัวใดหาอาหารมาได้มาก ก็จะอยู่รอดไปหลายวัน
ครั้นเมื่อมาถึงสถานที่แห่งใหม่ พวกมันก็พยายามที่จะแย่งอาหารกันอีก แม้ว่าจะเป็นเพื่อนกันก็ตาม ยังคิดที่จะฆ่ากันกินเป็นอาหาร ทันใดนั้นเองก็มีเสือดาวตัวโตกระโดดเข้ามาในกลุ่มสุนัขจิ้งจอก เพื่อจะกินพวกสุนัขเป็นอาหารเช่นกัน เพราะเจ้าเสือดาวก็อดอาหารมาหลายวัน
เสือดาวร้องบอกพวกสุนัขว่า “พวกเจ้าจะไปทะเลาะกันทำไมให้เสียเวลามาเป็นอาหารให้ข้าดีกว่า” สุนัขเล่านั้น ต่างพากันเอาตัวรอดกระโดดหนีจากกลุ่มไปกันคนละทิศละทาง แต่มีสุนัขจิ้งจอกเฒ่าตัวนั้นหนีไม่ทัน จึงโดนเสือดาวกัดเข้าที่ขาหลังเลือดไหลออกมามาก เจ้าเสือดาวไม่รอช้า กัดกินเป็นอาหารจนอิ่ม และได้หลับไป
สุนัขจิ้งจอกที่หนีเอาตัวรอด ย้อนกลับมาที่เสือดาวอยู่เพื่อกินส่วนที่เหลือ แต่เมื่อเห็นพวกเดียวกันนอนตาย จึงเกิดสำนึกว่าอย่างน้อยสุนัขเฒ่าก็เป็นพวกเดียวกัน จึงช่วยกันรุมกัดเสือดาวเป็นอาหาร และจับกลุ่มไปด้วยกัน
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” พวกพ้องเดียวกันแย่งชิงกันก็ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ มีแต่โทษและความหายนะเท่านั้น ที่เป็นผลตอบแทน “
นิทานเรื่องที่แล้ว