กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีหนูเฒ่าตัวหนึ่งเดินทางเเรมรอนมาจนถึงลำธารที่ชายป่าแห่งหนึ่ง หนูเฒ่าตัวนี้มีความต้องการที่จะข้ามไปยังฝั่งตรงข้าม
ทันใดนั้นมันก็มองเห็นลูกกบตัวน้อย มันจึงเข้าไปหาเจ้ากบตัวน้อยที่ริมลำธาร เเล้วเอ่ยขอให้กบช่วยมันพาข้ามลำธารไปฝั่งโน่น
กบน้อยมองหนูเเล้วปฏิเสธอย่างสุภาพว่า ” โธ่.. ท่านหนู ตัวฉันน่ะตัวเล็กพอๆ กับท่าน เเล้วจะพาท่านข้ามไปได้อย่างไร กันล่ะจ๊ะ ”
เเต่หนูเฒ่าไม่ยอม กลับอ้างว่าตนเป็นสัตว์ผู้อาวุโสกว่า ถ้ากบไม่ช่วยตนก็จะไปป่าวประกาศให้สรรพสัตว์ทั้งหลายรู้ถึง ความใจดำของกบ
เมื่อลูกกบถูกขู่เข็ญเช่นนั้น กบน้อยจึงต้องจำยอมให้หนูเอาเท้าผูกกับเท้าของตนเเล้วก็พาว่ายข้ามลำธาร เเต่ทว่าพอว่ายไปได้เเค่ครึ่งทางเท่านั้นกบก็เริ่มอ่อนล้าหมดเรี่ยวเเรง
ก่อนที่ทั้งคู่จะจมน้ำตาย ก็ได้มีเจ้าเหยี่ยวตัวหนึ่งโฉบลงมาจิกเอาทั้งกบเเละหนูไปกิน T..T
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
- คิดหวังประโยชน์จากผู้ที่ไม่สามารถให้ได้ ย่อมมีเเต่เสียหาย
- ความประมาทนำมาซึ่งหายนะ
นิทานเรื่องที่แล้ว