กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีสุนัขจิ้งจอกหัวขโมยตัวหนึ่ง มันชอบแอบไปขโมยไก่ที่ชาวบ้านเลี้ยงไว้มากินเป็นประจำ ทำให้ชาวบ้านได้รับความเดือดร้อนเป็นอย่างมาก
วันหนึ่งพวกชาวบ้านได้ปรึกษาหารือกัน และวางแผนกันว่า ให้พรานดักซุ่มรอเล่นงาน เจ้าสุนัขจิ้งจอก เเต่สุนัขจิ้งจอกเห็นเข้าก่อนจึงรีบวิ่งหนี ออกจากหมู่บ้านโดยเร็ว
ส่วนนายพรานยังคงไล่ล่าตามสุนัขจิ้งจอกมาติดๆ สุนัขจิ้งจอกจึงกระโดด เข้าไปซ่อนตัวในดงหนามที่ชายป่า หนามอันเเหลมคมทิ่มตำสุนัขจิ้งจอกจนเจ็บปวดไปทั้งตัว มันตัดพ้อดงหนามว่า ” ทำไมต้องทำร้ายเราด้วย ในเมื่อเราไม่เคยทำร้ายเจ้า ”
ได้ยินดังนั้น ดงหนามจึงตอบกลับไปว่า ” พวกลูกไก่เเละเเม่ไก่ก็ไม่เคยทำร้ายเจ้าเช่นกัน แล้วทำไมเจ้าจึงไปจับพวกมันมากิน เเละการที่เจ้ากระโดดเข้ามาก็ทำให้ กิ่งก้านของดงหนามอย่างข้า ต้องหักรานไปไม่น้อย ”
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ” ก่อนจะตำหนิว่ากล่าวผู้ใด ควรย้อนดูตนเสียก่อนว่าเคยทำผิดเช่นนั้นมาก่อนหรือไม่ ? “
นิทานเรื่องที่แล้ว