กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ณ ฟาร์มเลี้ยงแกะแห่งหนึ่ง ที่อุดมสมบูรณ์และมีความสวยงาม ซึ่งมีฝูงหมาป่ากับฝูงหมาเลี้ยงแกะอาศัยอยู่ ฝูงหมาป่ากล่าวกับบรรดาหมาเลี้ยงแกะกลุ่มหนึ่งว่า “พวกเธอก็คล้ายกับพวกเราทำไมเธอไม่มาอยู่ด้วยกันกับเราเล่า” หมาเลี้ยงแกะตอบว่า “เราต้องทำงานให้กับนายของเราที่ไร่เลี้ยงสัตว์นี้ เขาไว้ใจเราให้ช่วยดูแลแกะเหล่านี้ ให้พ้นจากการเป็นเหยื่อพวกหมาป่า”
ฝูงหมาป่าเจ้าเล่ห์ก็เริ่มชักชวน พูดหวาดล้อมฝูงหมาเลี้ยงแกะว่า “ทำไมเธอถึงทำงานกับเขาอยู่ได้นะ?” หมาป่าตัวหนึ่งเอ่ยขึ้น “พวกเขาใช้งานเธอก็หนักทุกวันแบบนี้ ดูพวกเรานี้สิไม่ต้องทำงานเลย แล้วยังมีอาหารกินอุดมสมบูรณ์ พวกเธอควรไปอยู่กับพวกเราดีกว่า”
พวกหมาเลี้ยงแกะก็ใช้เวลาคิดอยู่นานและในที่สุด ก็ตกลงใจรับคำชักชวนของหมาป่า “ตกลงพวกเราจะไป” “ดีแล้ว” พวกหมาป่าว่า “พวกเราจะเดินนำทางพาพวกเธอไปยังที่อยู่ของเรา”
ดังนั้น พวกหมาเลี้ยงแกะ จึงแยกออกจากฝูงแกะตามพวกหมาป่าเจ้าเล่ห์ไป เมื่อพากันมาได้ไกลแล้ว พวกหมาป่าเจ้าเล่ห์ก็แสดงความโหดร้ายออกมาให้เห็น และหันกลับมาบอกกับพวกหมาเลี้ยงแกะว่า “เอาล่ะ ทีนี้เราก็ได้พวกเจ้ามาถึงที่นี้แล้ว พวกเราก็จะกินพวกเจ้าให้อร่อยไปเลยละ”
ว่าแล้ว… หมาป่าทั้งฝูงนั้นก็รุมกันกัดกินหมาเลี้ยงแกะทั้งฝูงจนหมด
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : “ความประมาท คือหนทางแห่งความตาย” , “จงทำหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด”
นิทานเรื่องที่แล้ว