กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว … ณ ชายป่าที่อุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง มีลิงน้อยและเพื่อนของมัน กำลังวิ่งเล่นในป่า มันวิ่งขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ ห้อยโหนไปมา อย่างสนุกสนาน
ทันใดนั้นเอง มีเจ้าหมาป่าที่กำลังออกหาอาหารอยู่ ผ่านมาเห็นลิงน้อยตัวนั้น เจ้าหมาป่ากำลังคิด หาวิธีว่าจะเอาเจ้าลิงน้อยมาเป็นอาหารมื้อเย็นให้ได้หมาป่าเดินวนไปมาใต้ต้นไม้ ไม่ยอมห่างไปไหน เพื่อรอให้เจ้าลิงน้อยลงมาจากต้นไม้ เจ้าหมาป่าจะได้จัดการกินเป็นอาหารทันทีที่ลงมา
เจ้าลิงน้อยมองลงมาเห็นเข้า ก็นึกกลัวหมาป่าจะมาทำร้าย เจ้าลิงจึงกระโดดไปยังต้นไม้อีกต้น เพื่อจะหลบ ให้พ้นหมาป่า แต่พลาด ทำให้เจ้าลิงน้อยตกลงมาข้างล่าง
เมื่อหมาป่าหันไปเห็นลิงน้อยตกลงมาจากต้นไม้ ก็รีบวิ่งตามลิงน้อยไปทันที ลิงน้อยวิ่งหนีไปซ่อนที่วัดชายป่าเพื่อเอาตัวรอด หมาป่าร้องตะโกนบอกลิงน้อยว่า ถ้าเจ้าซ่อนอยู่ในวัด เจ้าจะโดนจับไปเป็นสัตว์เลี้ยงเขา แล้วเขาจะเอาเจ้าไปแสดงตามงานวัด เจ้าจะลำบากออกมาข้างนอกเถอะ
” ฉันยอมเป็นสัตว์เลี้ยงของคน ดีกว่าไปเป็นอาหารให้หมาป่าอย่างเจ้า ” เจ้าลิงน้อยรีบตอบทันที
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” จงใช้สติปัญญาในการแก้ไขปัญหา ไม่หลงเชื่อคำพูดของผู้อื่นง่ายๆ ”
นิทานเรื่องที่แล้ว