กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีกวางน้อยน่ารักตัวหนึ่ง กวางน้อยมีนิสัยชอบเล่น เมื่ออยู่ในฝูงมักชอบวิ่งหนีออกไปเล่นที่อื่นเสมอ และบ่อยครั้งคนเลี้ยงกวางเขามักจะไล่ตามกวางน้อยให้กลับเข้ามาในฝูง เพื่อไม่ให้
หลงไปอยู่กับ กวางของคนอื่น
คนเลี้ยงกวางเหนื่อยกับการไล่จับเจ้ากวางน้อยเสมอ วันหนึ่งคนเลี้ยงเกิดความโมโห จึงเอาไม้ท่อนเล็กตีเข้าที่ขาหลัง จนเจ้ากวางน้อยล้มลงเดินไม่ได้ เพราะเจ็บที่ขา
คนเลี้ยงนึกได้ว่านายจ้างคงดุว่าแน่ที่ทำให้กวางบาดเจ็บ จึงรีบทำแผลเพื่อ ปกปิดความผิด ที่ทำไว้ กวางน้อยเห็นเช่นนั้นก็ เอ่ยขึ้นว่า “ความจริงก็เป็นความจริงจะให้เป็นอย่างอื่น คงเป็นไปไม่ได้แน่ ท่านจะไปกังวลใจทำไม”
คนเลี้ยงนึกเสียใจที่ได้ทำลงไปแบบนั้น ไม่ทำให้เป็นผลดีแต่อย่างไร ทำให้ตน ต้องมานั่งลำบากใจ ที่ต้องมาคอยตอบนายจ้างอีก เป็นเพราะตัวเอง
ที่ใจร้อนไม่ทันคิด จะตำหนิกวางน้อยก็ไม่ได้เพราะ มันเป็นแค่สัตว์
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” สิ่งที่ทำลงไปแล้วคิดที่จะแก้ไขภายหลังมันยาก เพราะฉะนั้นจะทำอะไรต้องคิดก่อนทำเสมอ ”
นิทานเรื่องที่แล้ว