กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… บริเวณท่าน้ำแห่งหนึ่ง มีจระเข้ตัวโต มันกำลังหิวโซมาก มันว่ายน้ำวนไปมาอยู่นาน มันพยายามหาสัตว์เล็กมาเป็นอาหาร แต่ทั้งวันมันก็ไม่สามารถหาอาหารได้
มันมองเห็นขอนไม้เข้า มันดีใจนึกว่าเป็นพวกแมวน้ำ หรือพวกกวางน้อยลอยมาติดที่ท่าน้ำ มันรีบอ้าปาก คาบกินเข้าไปทันที แต่ไม่ทันได้ถึงท้อง มันต้องร้องเพราะทนเจ็บปวดไม่ไหว มันร้องเรียกสัตว์ตัวอื่นให้ช่วยเข้าไปเอาขอนไม้ออกจากลำคอให้มันหน่อย จะมีรางวัลให้ แต่ก็ไม่มีสัตว์ตัวไหนกล้าพอที่จะเข้าไป เพราะรู้ดีว่าถ้าเข้าไปแล้วคงไม่มีโอกาสได้ออกมาแน่
ผ่านไปไม่นาน ก็มีเต่ายักษ์ผ่านมา มันร้องขึ้นว่า ” เจ้าเต่ายักษ์ ช่วยอะไรข้าสักอย่างได้ไหม เจ้าช่วยคลานเข้าไปในปากของข้า แล้วช่วยเอาขอนไม้ที่ติดลำคอของข้าออกให้ด้วยข้าจะมีรางวัล อย่างงามให้แก่ท่าน ”
เมื่อเต่ายักษ์ได้ยินเช่นนั้นมันตอบทันทีว่า ” ถ้าข้าเข้าไปแล้วคงไม่มีโอกาสได้รับรางวัล จากท่านแน่ เพราะข้าคงเป็นอาหารให้ท่านเป็นแน่ ขนาดขอนไม้แท้ๆ ท่านยังคิดจะกินเป็นอาหารเลย แล้วเต่ายักษ์อย่างข้า คงไม่เหลือเป็นแน่ ” จากนั้นเต่ายักษ์ก็เดินจากไป
จระเข้ร้องเรียกเจ้าเต่ายักษ์ ขอร้องให้กลับมาช่วยมันด้วย เพราะมันเจ็บปวดทรมานมาก จะให้มัน ทำอะไรก็ยอมทุกอย่าง เพียงแค่ช่วยเอาขอนไม้ออกจากลำคอให้เท่านั้น มันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย เต่ายักษ์สงสารจึงหันกลับมาช่วยจระเข้ แต่ก่อนเข้าไปเต่ายักษ์ได้ให้จระเข้สาบานไว้ว่า ” จะไม่ทำร้ายหรือ คิดที่จะกินเต่าอย่างข้าเป็นอาหาร” เจ้าจระเข้รีบสาบานทันที เต่ายักษ์ค่อย ๆ คลานเข้าไปในปากของจระเข้ แล้วใช้หัวของมันดันขอนไม้ ให้หลุดออกจากลำคอ ไม่นานเศษไม้ก็หลุดออก
แทนที่เจ้าจระเข้จะกล่าวคำขอบคุณ แต่กลับพูดจาไม่ดีต่อเต่ายักษ์ “เจ้านี้ชั่งทำอะไรชักช้า ข้าต้องทนเจ็บปวดอยู่นานเพราะเจ้าแท้ ๆ เจ้ายัง
จะมายืนทำอะไรอยู่ อีกรีบหลีกไปให้พ้นนะ เดี่ยวข้าจับเอาเจ้าเป็นอาหารมื้อนี้แล้วจะหาว่าข้าใจร้ายไม่ได้นะ” ้ จากนั้นเจ้าจระเข้ก็คลานลงน้ำหายไป…
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” การไม่รู้จักบุญคุณคน มีนิสัยและสันดานที่หยาบคาย เป็นคุณสมบัติของคนพาล “
นิทานเรื่องที่แล้ว