กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีเเม่ตุ่นตัวหนึ่งเพิ่งคลอดลูกตุ่นตัวน้อยๆหน้าตาน่ารัก
เเต่ว่า ลูกตุ่นนั้นยังไม่ทันจะลืมตาได้ก็เริ่มโอ้อวดว่า “เเม่จ๊ะ เเม่จ๋า ลูกมองเห็นเเล้วล่ะ เห็นชัดเลยจ้ะ”
เเม่ตุ่นประหลาดใจนัก จึงทดสอบด้วยการเอากำยานก้อนหนึ่ง มาวางต่อหน้าเเล้วถามว่า “เเล้วนี่ล่ะจ๊ะ ลูกมองเห็นไหม บอกเเม่ซิว่าคืออะไร”
ลูกตุ่นมองไม่เห็นก็ตอบมั่วๆ ว่า “ก้อนหินไงล่ะจ๊ะเเม่”
เเม่ตุ่นจึงตำหนิลูกว่า “ลูกจ๋า ตาของลูกยังมองไม่เห็น จมูกก็ยังไม่ได้กลิ่นอีกด้วย”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “การชอบโอ้อวดเกินจริง จะทำให้ผู้อื่นเห็นข้อบกพร่องในด้านอื่นๆของเราเพิ่มขึ้น “
นิทานเรื่องที่แล้ว