กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีชายวัยกลางคนใจดีคนหนึ่งมีอาชีพทำนา เขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่งอย่างมีความสุข วันหนึ่งชาวนาใจดีคนนี้และเพื่อนบ้าน ได้พากันออกไปทำนาอย่างเช่นเคยทุกวัน ขณะที่ชาวนาใจดีกำลังทำนากับเพื่อนบ้านอยู่นั้น ฝนได้ตกโปรยลงมาอย่างหนัก
เขาเดินไปที่ใต้ต้นไม้ ใหญ่ เพื่อหลบฝนอยู่ข้างขอบคันนา แล้วชาวนาใจดีก็เหลือบไปเห็นงูตัวหนึ่งนอนแข็งอยู่ข้างคันนา ชายชาวนาเห็นเช่นนั้นจึงเกิดความสงสาร เขาจึงช่วยชีวิตมันด้วยการเอามือทั้งสองโอบมันขึ้นมา แล้วเขาก็เอาผ้าขาวม้าของเขาคลุมมันเพื่อให้เกิดความอบอุ่น
และเวลาไม่นานนัก เจ้างูตัวนั้นก็รู้สึกอบอุ่น มีเรี่ยวแรงขึ้นมา มันจึงหันไปกัดที่แขนของชาวนาผู้ใจดี จากนั้นงูพิษก็ได้เลื้อยหนีไป ปล่อยให้ชาวนาใจดีทนกับพิษบาดแผล
ก่อนชาวนาใจดีคนนั้นจะสิ้นใจเขาได้บอกเพื่อนบ้าน ที่มายืนดูว่า ” อย่าไปเมตตาปราณีกับสัตว์ร้ายและคนเลว เพราะพวก เหล่านี้ไม่เคยสำนึกในบุญคุณ ที่เคยช่วยเหลือพวกมันกลับเนรคุณต่อผู้มีพระคุณ เหมือนเช่นข้า ที่เข้าไปช่วยเหลือแล้วต้องมาเป็นเช่นนี้ ” พูดจบชาวนาใจดี ก็ขาดใจตายอย่างน่าสงสาร
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “คนที่มีนิสัยเป็นคนพาลย่อมไม่รู้จักบุญคุณผู้ที่ช่วยเหลือตน”
วาธิชา ใจรักทีร์ Says:
นิทานเรื่องที่แล้ว