นิทานเรื่องนี้เป็นที่นิทานพื้นบ้านของชาวเขาชาวดอยภาคต่อของ นิทานเรื่อง กำเนิดอาข่า
… หลังจากที่ชนเผ่าทั้งใหญ่น้อยต่างคนต่างอยู่ แต่เผ่าต่างๆก็ยังโดดเดี่ยวอ้างว้าง มีความเงียบเหงาไม่สนุก ไม่มีคู่ครองไว้ดำรงเผ่าพันธุ์
เมื่อเป็นเช่นนั้นทุกเผ่าพันธุ์จึงได้พร้อมใจกันไปขอคู่ครองกับพระเจ้า ทุกเผ่าพันธุ์ ทุกเชื้อชาติต่างทยอยไปหาพระเจ้าเพื่อเลือกคู่ เว้นต่างอ่าข่าที่ยังไม่ได้มา เพราะมัวต่างทำไร่อยู่
ครั้นทำไร่เสร็จ ก็ได้รีบไปหาพระเจ้า แต่ก็สายไปเสียแล้ว เพราะพออ่าข่าไปถึงก็ไม่มีคู่เหลือให้เลือกแล้ว พระเจ้าบอกว่า ทำไมไม่มาตั้งแต่เมื่อวาน นึกว่าแบ่งให้หมดแล้ว อ่าข่าก็บอกกับพระเจ้าว่าเมื่อวานมาไม่ได้เพราะทำไร่ยังไม่เสร็จ
ได้ยินดังนั้น พระเจ้าจึงบอกว่า ถึงแม้ไม่ได้วันนี้ก็ไม่ต้องเสียใจ ไม่ได้วันนี้ วันหน้ายังมี จากนั้นอ่าข่าจึงได้เดินทางกลับบ้านโดยไม่ได้คู่ครองกลับมา แต่เมื่อเขากลับถึงบ้านเขาก็ยังไม่เป็นสุขอยู่ดี นอนไม่หลับ ไปไหนมาไหนก็ไม่มีเพื่อนคุย รู้สึกเหงา ที่ไม่มีคู่เหมือนชาติอื่น จึงตัดสินใจไปหาพระเจ้าอีกครั้ง
ไปครั้งนี้ อาข่าตัดสินใจเด็ดขาด ได้พูดขึ้นว่า “ เอาไงก็เอากัน วันนี้ถ้าพระเจ้าไม่ให้คู่แก่เรา เราก็จะไม่กลับบ้านเด็ดขาด ” สุดท้ายพระเจ้าก็แนะนำให้ปฏิบัติตามนี้ ” เจ้าคนมาสาย ในระหว่างเดินทางกลับบ้านนะ ให้เจ้าร้องเพลงไปด้วย แล้วถ้าเจอใครในป่าหรือระหว่างทางให้รีบดึงคนนั้นไว้นะ คนนั้นแหละคือคู่ครองของเจ้า ”
ทันใดนั้น อ่าข่าก็ออกเดินทาง และปฏิบัติทุกอย่างตามที่พระเจ้าได้แนะนำ และไม่นานอาข่าก็ได้เจอผู้หญิงคนหนึ่งในป่า อาข่าควงผู้หญิงคนนั้นมายังบ้าน อ่าข่าจึงได้คู่ครองตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
นิทานเรื่องที่แล้ว