กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ยังลูกเป็ดตัวน้อยตัวหนึ่ง เป็นเป็ดน้อยที่มีขนสีขะมุกขะมอมแลดูไม่น่ารัก ด้วยเหตุนี้เจ้าเป็ดน้อยจึงไม่ชอบ ไม่พอใจในสีสันของตัวเองเลย มันอยากจะเป็นลูกเป็ดที่ดูงามสง่ามากกว่าเป็ดตัวอื่นๆ
อยู่มาวันหนึ่ง มีนางฟ้าตัวจิ๋วถูกสายลม พัดปลิวมาตกที่กลางบึงบ้านของเป็ดน้อย เมื่อลูกเป็ดเห็นนางฟ้ากำลังจะจมน้ำ มันจึงรีบว่ายน้ำเข้าไปช่วยนางฟ้าตัวจิ๋วทันที
เมื่อนางฟ้าตัวจิ๋วรอดพ้นจากอันตราย เธอจึงอยากจะตอบแทนลูกเป็ดน้อยที่มีน้ำใจให้ความช่วยเหลือตน นางฟ้าจึงมอบพรวิเศษ 7 ประการให้เป็นของขวัญแก่ลูกเป็ด เป็ดน้อยดีใจและมีความสุขมาก แน่นอนสิ่งที่ลูกเป็ดปรารถนาก็คือการมีขนที่งดงามกว่าเป็ดตัวอื่นๆ ดังนั้นเป็ดน้อยจึงอธิษฐานขอให้ขนของมันกลายเป็นสีขาวที่ดูแวววาวราวไข่มุก
เมื่อคำอธิษฐานของลูกเป็ดจบลง ลูกเป็ดก็กลายเป็นเป็ดขาวตัวน้อยที่ดูน่ารักขึ้นอย่างผิดหูผิดตา เจ้าเป็ดมองเงาของตัวเองในน้ำด้วยความปลาบปลื้มใจ มันมีความสุขเหลือเกินที่ความฝันของมันกลายเป็นจริง
ในขณะนั้นเอง เจ้าลูกเป็ดก็นึกสนุก อยากจะมีลวดลายเฉพาะตัวที่พิเศษกว่าเดิม ด้วยเหตุนี้เป็ดน้อยจึงใช้พรวิเศษที่เหลือลองแต่งแต้มลวดลายให้ตัวเองโดดเด่นมากขึ้น
ลูกเป็ดไม่รอช้า รีบใช้พรข้อที่สองเนรมิตให้มันมีจุดสีดำกระจายอยู่ตามตัวคล้ายกับสุนัขดัลเมเชี่ยน แต่เมื่อแปลงกายเสร็จ มันก็กลับไม่ชอบใจจุดสีดำเหล่านั้น จึงกล่าวขึ้นว่า “จุดสีดำดูสกปรกจังเลย ถ้าเป็นสีที่ดูอ่อนหวานก็น่าจะดีกว่านี้อีกเยอะ” ลูกเป็ดจึงใช้พรข้อที่สามเนรมิตจุดสีดำให้กลายเป็นลายดอกไม้แสนสวย
แม้ลายดอกไม้จะดูน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม แต่สำหรับเจ้าเป็ดน้อยตัวผู้ มันก็ดูออกจะหวานแหววเกินไปสักหน่อย “แบบนี้คงต้องโดนล่อแน่ๆ เปลี่ยนลายที่ดูเท่ๆ ดีกว่า” ไม่รอช้า เป็ดน้อยใช้พรข้อที่สี่ เนรมิตตัวเองให้มีขนสีเหลืองสลับกับลายจุดสีน้ำตาลคล้ายกับผิวของยีราฟ แต่ทันทีที่แปลงกายเสร็จ เป็ดน้อยกลับรู้สึกว่ามันดูแย่มากกว่าเดิมเสียอีก
” ลวดลายของสัตว์สี่ขาคงไม่เข้ากับเราสักเท่าไหร่ ลองใช้ลายของพวกเดียวกันบ้างดีกว่า ” เจ้าเป็ดใช้พรข้อที่ห้า เนรมิตให้ตัวเองมีขนสีเขียวแซมด้วยลวดลายคล้ายกับหางนกยูงแสนสวย แม้สีสันของหางนกยูงจะดูงดงามยิ่งนัก แต่มันกลับดูไม่เข้าท่าเมื่ออยู่บนตัวของเป็ดน้อย
” สีแบบนี้ดูแก่จังเลย เปลี่ยนเป็นสีที่ดูสดใสอีกหน่อยดีกว่า” เป็ดน้อยใช้พรข้อที่หก เนรมิตให้ตัวเองกลายเป็นเป็ดน้อยสีรุ้ง มีทั้งหมดเจ็ดสี ลูกเป็ดสายรุ้งดูสวยสะดุดตา ชนิดที่หาเป็ดตัวใดเทียบเทียมได้ยาก ซึ่งเจ้าเป็ดน้อยเองก็ชื่นชอบ สีขนและลวดลายของมันในตอนนี้มากที่สุด
ในขณะที่ลูกเป็ดกำลังชื่นชมกับขนสีรุ้งของมันอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าของผู้คนและ ฝูงสุนัข วิ่งตรงมายังบึงที่เป็นบ้านของลูกเป็ดน้อย เพื่อที่จะจับลูกเป็ดแสนสวยเอาไว้ในครอบครองให้จงได้
ลูกเป็ดตกใจมากเมื่อเห็นปืนยาว และเขี้ยวขาวๆ ที่ดาหน้ากันเข้ามา มันจึงรีบดำผุดดำว่ายเพื่อหาที่หลบภัยอย่างไม่คิดชีวิต แม้เป็ดน้อยจะพยายามหาที่ซ่อนตัวตามดงหญ้า แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะสีสันที่แสนสดใสดั่งสายรุ้งของมัน
ในที่สุด เจ้าเป็ดน้อยก็ค้นพบคุณค่าของขนขะมุกขะมอมที่มันเคยรังเกียจ มันตัดสินใจ ด้วยการขอพรข้อสุดท้าย เนรมิตให้ตัวเองกลับกลายเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ดังเดิม แล้วรีบว่ายน้ำเข้าไปซ่อนตัวในพงหญ้าที่รกทึบ พร้อมพรางตัวให้กลมกลืนกับดินเลนแถวนั้น
โชคดีเหลือเกินที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเจ้าลูกเป็ดซึ่งกำลังกลัวจนตัวสั่น และเมื่อผู้รุกรานทั้งหลายจากไป เจ้าเป็ดน้อยก็ ค่อยๆ ออกจากที่ซ่อนของมันอย่างระแวดระวังเป็นที่สุด และแล้วลูกเป็ดตัวน้อยก็อยู่รอดปลอดภัยด้วยขนที่แสนขะมุกขะมอมของมันนั่นเอง
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า :
- ผู้ที่มีน้ำใจช่วยเหลือผู้อื่น ย่อยได้ผลตอบแทนที่ดี
- โลภมากมักลาภหาย
- จงพึงพอใจในสิ่งที่ตนเองมี
นิทานเรื่องที่แล้ว