กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเสียงขอร้องให้ช่วยดังขึ้น “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ว่ายน้ำไม่เป็น ช่วยหนูด้วย” เสียงเด็กน้อยที่พลัดตกลงในแม่น้ำร้องตะโกนให้ช่วย
ขณะนั้นมีผู้ใหญ่คนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี เมื่อได้ยินเสียงร้อง ของเด็กจึงไปที่ริมฝั่งเเม่น้ำเเล้วอบรมสั่งสอนว่า “หนูช่างซุกซนเหลือเกินนะ ถ้ารู้ตัวว่าว่ายน้ำไม่เป็นเเล้วมาเล่น ริมน้ำทำไม ไม่คิดหรือว่าถ้าตกลงไปใครจะมาช่วย”
เด็กน้อยพยายามตะโกนตอบไปว่า “คุณน้าจ๋า ช่วยหนูขึ้นไปก่อน เเล้วค่อยอบรมได้หรือไม่”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ” ช่วยเเก้ปัญหาให้เขาได้เสียก่อน เเล้วค่อยสั่งสอนเขา ดีกว่าสั่งสอนหรือซ้ำเติมคนที่กำลังประสบปัญหา “
นิทานเรื่องที่แล้ว