กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีเเม่เหยี่ยวตัวหนึ่ง ซึ่งกำลังเป็นทุกข์ใจอย่างมาก ที่เห็นลูกของตนนอนป่วยมาหลายวันเเล้ว เมื่อลูกเหยี่ยวมีอาการทรุดหนักลงทุกวัน เเม่เหยี่ยวก็ร่ำไห้ สะอึกสะอื้นแทบจะขาดใจ
ลูกเหยี่ยวจึงเอ่ยขึ้นว่า “อย่ามัวร้องไห้เลย เเม่จ๋า เเม่ลองไปไหว้บนบาน เทพยดาที่ศาลดูสิจ๊ะ ท่านจะได้ช่วยชีวิตลูก ท่านจะได้ช่วยให้ลูกหายเจ็บไข้”
เเม่เหยี่ยวฟังเเล้วก็ยิ่งร้องหนักขึ้นเเล้วว่า “เเม่ก็อยากทำเช่นนั้นจ๊ะลูก เเต่เเม่ไปขโมยอาหาร ที่คนนำมาถวาย ท่านทุกๆวัน เเล้วเทพยดาจะช่วยเรา ทำไมล่ะ โธ่เอ๊ย! เเม่ไม่น่าทำเช่นนั้นเลย ไม่ควรไปขโมยของท่านเลย”
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ” เมื่อสำนึกความผิดได้ บางครั้งก็สายเกินไป “
น้อง Says:
นิทานเรื่องที่แล้ว