กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีลูกแกะตัวหนึ่งหลงฝูง และได้วิ่งเตลิดไปพบกับหมาป่า
ขณะกำลังจะถูกจับกินลูกแกะเห็นจวนตัวไม่มีทางหนีพ้นจึงแข็งใจยืนเผชิญหน้า พร้อมออกอุบายว่า “ไหนๆข้าก็จะต้องกลายเป็นอาหารของท่านอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้แล้ว ก่อนตายข้าอยากฟังเสียงปี่และเต้นรำเป็นครั้งสุดท้ายขอท่านช่วยอนุเคราะห์ ด้วยเถิด ”
หมาป่านึกสนุกจึงเป่าปี่ด้วยทำนองเร้าใจ ทำให้หมาที่เฝ้าฝูงแกะวิ่งมาตามเสียง ครั้นเห็นลูกแกะกำลังตกอยู่ในอันตรายจึงเห่าเรียกพรรคพวกของมันมาอีก ด้วยเหตุนี้หมาป่าต้องรีบทิ้งปี่วิ่งหนีไปด้วยความเสียดาย
นิทานเรื่องอีสปสอนให้รู้ว่า “เมื่อพบลาภหรือมีโอกาสได้แสดงความสามารถ หากมัวหลงระเริงมัวแต่เห็นแก่ความสนุกสนานลาภและโอกาสนั้นก็จะหลุดลอยไป อย่างน่าเสียดาย”
นิทานเรื่องที่แล้ว