กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีเด็กชายคนหนึ่งซึ่งชอบนั่งเฝ้าดูชาวประมงตกปลา อยู่ที่ริมแม่น้ำเป็นประจำทุกวัน
หลายวันต่อมา เมื่อชาวประมงเห็นเด็กน้อยมานั่งเฝ้ามองพวกตนหาปลาทุกวัน จึงได้มอบปลาตัวโตให้แก่เด็กชายด้วยความเอ็นดู เมื่อได้ปลาเด็กชายดีใจมาก เขารีบถอดเสื้อแล้วหอบปลาตัวโตนำกลับไปบ้าน หวังจะให้พ่อแม่ปรุงเป็นอาหารให้เอร็ดอร่อย 
ทันใดนั้น ในระหว่างทางกลับบ้าน เด็กชายเห็นปลาดิ้นอยู่ตลอดเวลา เขาคิดในใจว่า “ เอ… สงสัยเจ้าปลาคงจะหิวน้ำแน่เลย ถ้าหากมันไม่ได้กินน้ำมันคงจะตายเสียก่อนถึงบ้าน และพ่อกับแม่ก็คงจะต่อว่าเราเป็นแน่”
เมื่อเด็กน้อยคิดได้ดังนั้น เขาก็เดินไปที่ริมแม่น้ำแล้วแก้ห่อเสื้อออกพลางปล่อยปลาลงสู่แม่น้ำ แล้วพูดกับปลาว่า “ ลงไปกินน้ำให้อิ่มนะ แล้วเดี๋ยวค่อยขึ้นมาใหม่ ”
เมื่อปล่อยปลาลงไปกินน้ำเสร็จ เด็กชายก็นั่งรออยู่ ส่วนปลาตัวโตนั้นเมื่อลงสู่น้ำได้ก็รีบว่ายหายไปทันที เด็กชายนั่งรออยู่นานแสนนาน จนกระทั่งดวงอาทิตย์จะลับขอบฟ้า ก็ไม่เห็นปลาตัวโตโผล่ขึ้นมาอีกเลย
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” การปล่อยโอกาสให้หลุดลอยไป โอกาสนั้นย่อมยากที่จะหวนกลับคืนมาได้อีก ”
ที่มา หนังสือนิทานก่อนนอนสอนใจคุณหนู
นิทานเรื่องที่แล้ว