กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว… ในวันอากาศแจ่มใส ณ ป่าสนแห่งหนึ่ง มีนกเขาและเพื่อน ๆ มากมายบินมาเกาะที่ขอนไม้ใหญขอนหนึ่ง พวกมันกำลังหาแมลงตัวเล็กกินเป็นอาหาร และมีนกเขา ตัวหนึ่งเอยขึ้นว่า “พวกเราเห็น เจ้านกอินทรีย์ตัวใหญ่ที่มันบินมาจิกกินเพื่อน ของเราไปวันก่อนไหม ถ้าฉันมีโอกาสได้เป็น นกอินทรีย์ตัวใหญ่ ฉันก็จะจับพวกสัตว์ป่ากินให้อิ่มไปเลย”
ได้ยินดังนั้นพวกเพื่อนๆนกเขาต่างไม่ชื่นชอบและไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะนกอินทรีย์เป็นนกที่ดุร้ายชอบทำร้ายสัตว์ที่ด้อยกว่า และพวกเพื่อน ๆ ต่างก็พากันบินหนีจากไป
อยู่มาวันหนึ่ง เจ้านกอินทรีย์ได้บินผ่านมาทางเดิม เจ้านกเขามองไปเห็น มันจึงแอบเฝ้ามองดูกริยา และการกระทำของเจ้านกอินทรีย์ มันพยายามเลียนแบบนกอินทรีย์ ทันใดนั้น ขนของเจ้านกอินทรีย์ได้ร่วงหล่นลงมาที่พื้น เจ้านกเขารีบบินไปจิกเอามา แล้วมันก็พยายาม เอาขนของนกอินทรีย์มาปักตามปีกของมัน มันรู้สึกภาคภูมิใจที่มันสามารถเป็นนกอินทรีย์ได้
เจ้านกเขานึกสนุก จึงคิดจะลองแกล้งเพื่อนๆ 
มันบินเข้าไปใกล้เพื่อนของมัน แล้วบินอย่าง นกอินทรีย์พุ่งเข้าหาเพื่อน พวกเพื่อน ๆ พากันตกใจกลัว นึกว่าเป็นนกอินทรีย์จริงๆ นกเหล่านั้น พากันบินหนีตายอย่างไม่คิดชีวิต ส่วนเจ้านกเขาที่ได้แกล้งเพื่อน มันนั่งหัวเราะอย่างมีความสุข ที่เห็นเพื่อน ๆ หลงเชื่อว่า มันเป็นนกอินทรีย์จริง ๆ
เจ้านกเขาที่แกล้งเพื่อน มันต้องยืนอยู่ที่ขอนไม้ตัวเดียว เพราะพวกเพื่อนๆ ต่างพากันบินหนีไปหมด ช่วงที่มันกำลังมีความสุขที่ได้แกล้งเพื่อนๆ ให้ตกใจกลัว ช่วงนั้นเองที่ทำให้มันไม่ได้ทันระวังตัว และทันใดนั้นเอง เจ้านกอินทรีย์ตัวจริงเสียงจริง ก็บินมาจิกกินมันเป็นอาหาร อย่างสบาย โดยไม่ต้องบินวนหา ให้ยาก
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
- ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว
- จงพอใจในสิ่งที่ตนมี
- ความประมาทนำมาซึ่งความหายนะ
นิทานเรื่องที่แล้ว