กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีนกยูงตัวหนึ่งซึ่งหลงใหลในความงามของตัวเองอยู่เสมอ และชอบอวดว่าตนเป็นนกยูง ที่งดงามกว่านกชนิดอื่น และไม่มีนกตัวไหนจะงามเท่าตัวเองอีกแล้ว
อยู่มาวันหนึ่ง เจ้านกยูงได้พบกับนกกระสา มันจึงได้อวดกางปีกและแพนหางตัวเองขยายออก เพื่ออวดให้นกกระสา ดูว่างามกว่านกกระสาเท่าใด และมีสีสันที่สวยงาม เมื่อนกกระสาเห็นเช่นนั้นก็กล่าวชมว่า ” ท่านมีหางที่สวยงามดูดีเหลือเกินไม่มีใครจะสง่างาม เท่าท่านได้อีกแล้ว” เมื่อนกยูงได้ยินเช่นนั้น ก็ยิ่งแพนหาง ออกไม่ยอมหยุด เดินอวดความงาม ไปมาอย่างภาคภูมิใจ
นกกระสากล่าวต่อว่า “ท่านต้องเข้าใจถึงคุณค่าที่แท้จริงไม่ใช่มีแต่ความสวยงามเท่านั้น ต้องทำให้ เกิดประโยชน์ และช่วยเหลือตัวเองได้ด้วย เขาถึงจะเรียกว่าความงามที่ก่อให้เกิดประโยชน์ ไม่ใช่ไร้ค่า ไร้ประโยชน์แบบนั้น ท่านทำอย่างข้าได้หรือเปล่า บินขึ้นสู่ท้องฟ้า และบินไปทุกที่ที่ตัวเองต้องการอยากจะไป”
เมื่อนกยูงฟังนกกระสาพูดเช่นนั้นก็ลองทำบ้าง จึงกางปีกที่จะบิน แต่ก็ทำไม่ได้เพราะปีกและหาง ของนกยูงจะใหญ่และหนักมาก จะบินขึ้นท้องฟ้าเหมือนกับนกกระสาก็ทำไม่ได้
เมื่อนกกระสาเห็นนกยูงพยายามทำเท่าใดก็ทำไม่ได้ นกกระสาก็บินจากไป ปล่อยให้นกยูงนึกเปรียบเทียบเองว่า ที่ตนกล่าวแต่แรกนั้นควรที่จะภาคภูมิใจหรือไม่ เมื่อนกยูงพยายามเท่าใด ก็ไม่ได้สักครั้ง จนหมดกำลังที่จะทำ นกยูงได้แต่มองท้องฟ้าและก็นึกเสียใจที่ได้อวดเก่งกับใคร ๆ มาตลอด
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” อย่าหลงตัวเองว่าตนเองเก่งเหนือกว่าคนทั้งปวง คนที่ฉลาดย่อมรู้ถึงคุณค่าของสิ่งที่ก่อให้เกิดประโยชน์ ”
นิทานเรื่องที่แล้ว