กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีชายสองคนซึ่งเป็นเพื่อนรักกัน วันนี้ทั้งสองมีความจำเป็นต้องเดินทางท่องไปในป่า ชายทั้งสองคนเดินทางอย่างมีความสุขกับธรรมชาติอันสวยงาม และธารน้ำที่ดูแล้วสบายตา ทันใดนั้นเองชายอีกคนมองไปเห็นหมีตัวหนึ่งเข้า และได้ร้องขึ้นว่า หมี …..หมี ทั้งสองพากันวิ่งหนี เพื่อเอาตัวรอด
ชายทั้งสองวิ่งเตลิดเข้าไปในป่าลึก จนไปพบกับต้นไม้ใหญ่พอที่จะปีนขึ้นไปข้างบนได้ ชายคนแรกจึงรีบปีนต้นไม้ด้วยความตกใจ ชายคนที่สองรีบร้องตะโกนให้ชายคนแรกช่วยพาตนขึ้นต้นไม้ แต่ชายคนแรกไม่สนใจ
ชายคนที่สองคิดหาวิธีที่จะหนีหมีตัวนั้น เขาคิดแล้วคิดอีก และก็นึกขึ้นได้ เขาเลยนอนลงบนพื้น แล้วแกล้งทำเป็นตายอยู่ใกล้ ๆ กับต้นไม้นั้น
ขณะนั้น… เจ้าหมีตัวนั้นได้เดินวนไปวนมาหลายรอบ แล้วมาหยุดที่ชายคนนั้น เจ้าหมีมันมองดูและดมตามร่างกายของชายคนที่สอง
แล้ว เจ้าหมีตัวนั้นก็เดินจากไป โดยไม่สนใจจะทำอะไรเขาเลยแม้แต่น้อยเดียว
ชายที่อยู่บนต้นไม้เห็นเจ้าหมีจากไป เขาจึงรีบลงมาจากต้นไม้ แล้วก็พูดอวดเก่งกับเพื่อนร่วมทาง ทั้ง ๆ หน้าตายังดูไม่ได้แถมยังไม่หายกลัวเจ้าหมีด้วยซ้ำไป “ไม่ช่วยแล้วยังมาพูดดีอีก” เขานึกโมโหในใจ “นี่เหรอเพื่อนร่วมทาง”
ชายคนที่สองที่แกล้งตายฟังเพื่อนร่วมทางพูดจนจบ เขาก็มองหน้าเพื่อนแล้วอมยิ้มให้กับเพื่อนและเดินจากเพื่อนไปคนเดียว ส่วนชายอีกคนที่หนีขึึ้นต้นไม้ต้องอยู่คนเดียวในป่าลึก ไม่มีเพื่อนร่วมทาง เพราะความเห็นแก่ตัวนั่นเอง
นิทานเรื่องนี้อีสปสอนให้รู้ว่า ” คนที่เห็นแก่ตัวชอบเอาตัวรอดแต่ผู้เดียวนั้นไม่ใช่เพื่อนแท้อย่างแน่นอน “
นิทานเรื่องที่แล้ว