กาลครั้งหนึ่งนานนมาแล้ว… มีแมวตัวหนึ่งแมวได้พบกับสุนัขจิ้งจอกในป่า แมวคิดว่าสุนัขจิ้งจอกฉลาดและรอบรู้ทุกเรื่อง แมวจึงกล่าวทักทายสุนัขจิ้งจอกเป็นอย่างดี “สวัสดีท่านสุนัขจิ้งจอกที่รัก ท่านสบายดีไหม ในช่วงแวลาที่ลำบากเช่นนี้ ท่านเป็นอย่างไร”
สุนัขจิ้งจอกผู้หยิ่งยโส มองดูแมวตั้งแต่หัวจรดเท้ามันคิดหาคำตอบอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ในที่สุดสุนัขจิ้งจอกก็พูดว่า “โอ เจ้าแมวที่น่าสงสาร เจ้าตัวโง่เขลา ผู้เร่ร่อนหาหนูกินเจ้าใช้อะไรคิดนะ ถึงมาถามข้าว่าสบายดีไหม เจ้ามีความรู้แค่ไหน เจ้าเชี่ยวชาญเพียงใด ข้าอยากรู้”
“มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น” แมวตอบอย่างสุภาพ
“สิ่งเดียวนั้นคืออะไรเล่า” สุนัขจิ้งจอกสงสัย
“ถ้าสุนัขวิ่งไล่ข้า ข้าสามารถกระโดดขึ้นต้นไม้เอาตัวรอดได้”
“เท่านั้นเองหรือ” สุนัขจิ้งจอกพูดต่อ “ข้าน่ะหรือเชี่ยวชาญหลายเรื่องนับเป็นร้อย และข้าก็ยังมีถุงเจ้าเล่ห์ถุงใหญ่ ข้าสงสารเจ้าเหลือเกิน ไปกับข้าไหมล่ะ ข้าจะสอนให้เจ้ารู้จักวิธีหนีให้พ้นบรรดาสุนัขทั้งหลาย”
ขณะนั้นเอง มีนายพรานพร้อมสุนัขล่าเนื้อสี่ตัวผ่านมา แมวกระโดหนีอย่างรวดเร็วขึ้นไปบนต้นไม้ และค่อยๆคลานไปบนกิ่งยอดสุด หลบซ่อยอยู่หลังกิ่งไม้และใบไม้ “เปิดถึงความเข้าเล่ห์สิ ท่านสุนัขจิ้งจอก เปิดถุงความเจ้าเล่ห์” แมวตะโกนบอกสุนัขจิ้งจอก แต่สุนัขล่าเนื้อรุมกัดมันไม่ปล่อย ‘ท่านสุนัขจิ้งจอก’
แมวร้อง “ความเชี่ยวชาญและความเจ้าเล่ห์ของท่านหายไปไหนหมด ทำไมมันช่วยอะไรท่านไม่ได้เลย ในขณะที่ข้ามีสิ่งเดียว แต่ก็สามารถช่วยให้ข้าปลอดภัยได้ หากเพียงแต่ท่านสามารถปีนขึ้นมาบนนี้ได้ ท่านก็คงไม่เสียชีวิต”
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “ความหยิ่งยโสนำพาไปสู่ความประมาท”
นิทานเรื่องที่แล้ว