กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… มีบ้านหลังหนึ่งได้เลี้ยงสุนัขเอาไว้เฝ้าบ้าน ซึ่งสุนัขตัวนั้น ซื่อสัตย์มาก และรักเจ้าของมาก ในยามกลางคืนขณะที่มันนอนหลับ หากได้ยินเสียงผิดปกติมันก็จะลุกขึ้นมาเห่าเสมอเพื่อ เตือนภัยเเก่เจ้าของบ้าน
คืนหนึ่ง มันได้ยินเสียงฝีเท้าคนย่ำใบไม้ดังกรอบเเกรบ เเผ่วเบาที่ใกล้รั้วบ้านเเม้จะไม่เห็นว่าเป็นใครมันก็ส่งเสียงเห่าคำรามขู่ไว้ก่อน เจ้าหัวขโมยจึงโยนเนื้อซุบยาเบื่อชิ้นหนึ่งเข้ามาในรั้ว สุนัขเฝ้าบ้านเดินเข้าไปดมๆ เเต่ก็ไม่กินมันยังคงเห่าต่อไปจนกระทั่งเจ้าของบ้านออกมาดู เเล้วก็ช่วยกันจับขโมยได้ในที่สุด
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ” อามิสสินบนนั้นซื้อความซื่อสัตย์ภักดีไม่ได้เลย “
นิทานเรื่องที่แล้ว