กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ในช่วงฤดูหนาวอากาศเย็นมีหมอกลงหนามาก เจ้าหมีขาวกำลังยุ่ง ๆ อยู่กับการเก็บอาหารเพื่อไว้กินในวันหน้า เพราะถ้าหิมะตกหนักจะยิ่งลำบากกว่านี้มาก หิมะจะปกคลุม จนไม่สามารถมองเห็น หรือว่าออกเดินทางได้
หิมะเริ่มตกหนักขึ้นทุกวัน หมีขาวก็ไม่ออกไปไหนจะอยู่แต่ที่พักเท่านั้น สุนัขจิ้งจอกผ่านมามันทนกับความหนาวไม่ไหว ขอหลบอาศัยสักวัน เพื่อรอให้หิมะหยุดตก
หมีขาวอนุญาตให้อยู่ได้แต่แค่วันเดียวเท่านั้น เพราะถ้าปล่อยให้เดินทางต่อ คงหาว่าไม่มีน้ำใจ แต่ทว่าที่พักค่อยข้างคับแคบ และกลัวเสบี่ยงอาหารจะหมดลง พอวันรุ่งขึ้น เจ้าหมีขาวบอกให้สุนัขจิ้งจอกรีบออกเดินทาง ช่วงเช้าหิมะตกไม่แรงสามารถเดินทางต่อได้ แต่ก่อนไป หมีขาวได้ให้อาหารติดตัวไปด้วยมื้อหนึ่ง
แต่เจ้าสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ แกล้งทำเป็นป่วยไม่อยากเดินทาง เพราะรู้ดีว่า ถ้าเดินทางต่อคงต้องลำบากและต้องทนกับความหนาวไม่ไหวแน่ “ท่านหมีผู้ใจดีโปรดเมตตาต่อข้าด้วย ข้าไม่สบาย ไม่มีแรงเดินทางต่อได้ ช่วยข้าอีกสักครั้งให้ข้าได้อยู่ต่อ อีกสักพัก ถ้าข้าหายจะรีบเดินทางต่อทันที” สุนัขจิ้งจอกกล่าว
หมีขาวเห็นเช่นนั้นก็ตกลงให้อยู่ต่อ แต่ผ่านไปหลายวันเจ้าจิ้งจอกก็ยังป่วยอยู่ไม่ช่วยงานแถมยัง มานั่งนอนกินอย่างสบาย เพราะอาหารที่หามากว่าจะได้มาต้องเดินทางออกไปหาอย่างลำบากและต้องทนกับความหนาว หมีขาวเอ่ยขึ้นว่า “ท่านนี่ก็หลายวันแล้วควรจะออกเดินทางได้แล้ว อาการของท่านก็ดีขึ้นมากแล้ว”
หมีขาวหมดความอดทน จึงกล่าวต่อว่า “ช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมาท่านมัวทำอะไรอยู่ ไม่รู้จักเตรียมอาหารและที่พักไว้ ” ส่วนสุนัขจิ้งจอกตอบว่า ” ก็ข้ามัวแต่ท่องเที่ยวจนเพลินนึกว่าคงอีกนานกว่าจะถึงฤดูหนาว แต่นี่ไม่ทันไรหิมะก็ตกลงมาแล้ว”
หมีขาวนึกในใจว่า… ในเมื่อเจ้ากินอาหารของข้าไปจนหมด ข้าต้องเหนื่อยและลำบากมากแค่ไหนกว่าจะได้อาหารมา เจ้าคงไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่า จะหาอาหารที่ง่ายและไม่เหนื่อยได้จากไหน อาหารมื้อต่อไปของข้าคือตัวของเจ้า พูดจบหมีขาวก็จัดการกับจิ้งจอก
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า : ” จงเตรียมพร้อม วางแผนล่วงหน้า และไม่ประมาทในการดำเนินชีวิต ”
นิทานเรื่องที่แล้ว