กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว… ณ กลางป่าใหญ่แถบแอฟริกา สิงโตผู้หิวโซตัวหนึ่งได้เดินหาเหยื่อของมันไปเรื่อย ๆ ด้วยความหิวโหย แล้วขณะนั้น
มันก็ได้ไปพบกับกระต่ายป่าตัวหนึ่งเข้า ” โห่..ช่างน่ากินเหลือเกินเจ้ากระต่ายเอ๋ย ” มันตั้งท่าแล้ววิ่งกวดตามกระต่ายป่า
ตัวนั้นจนทัน และเมื่อกระต่ายป่าต้องจนมุม สิงโตหิวโซตัวนั้นก็จ้องจะจับกินกระต่ายตัวนั้นทันที
แต่ ! ในขณะเดียวกันนั้นก็ได้มีกวางตัวหนึ่งวิ่งผ่านมาข้างๆ ” อ๊ะ…นั่นมันกวางนี่ เจ้ากวางตัวนั้นจะเป็นอาหารมื้อใหญ่ของ ฉันทีเดียว ” สิงโตรำพึง
ดังนั้น มันจึงปล่อยให้กระต่ายหลุดรอดไป แล้วมันเองก็วิ่งกวดตามกวางไปทันที แต่กวางตัวนั้นวิ่ง ได้เร็วมาก เร็วเสียจนในไม่ช้า มันก็ลับหายไป
เมื่อสิงโตเห็นหมดหวังจะตามกวางได้ทัน มันก็ว่า “ฉันจะกลับไปกินกระต่าย ดีกว่า” แต่เมื่อมันกลับมาที่ ๆ ซึ่งเมื่อตะกี้ที่มันได้ต้อนกระต่ายจนจนมุมนั้น มันได้พบว่า กระต่ายได้หนีหายไปเสียแล้ว
“โธ่เอ๋ย ฉันน่าจะกินกระต่ายเสียก่อนตั้งแต่ตอนที่พบเมื่อแรกแล้ว” สิงโตคร่ำครวญ “นี่เป็นเพราะฉันโลภมากเกินไป
ผลสุดท้ายก็เลยไม่ได้ กินอะไรเลย”
นิทานอีสปเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า “คนที่ฉลาดในบางครั้งจะต้องรู้จักพอในสิ่งที่ตนมีอยู่แล้ว “
นิทานเรื่องที่แล้ว